Ik heb een bloedhekel aan het “als een ouder”-argument. Het stoorde me al voor ik vader werd en het stoort me nog steeds. Het meest hinderlijk vind ik het nog als ik het onbewust zelf uit de kast trek. Mocht je niet precies weten waar ik het over heb, geen punt… ik leg het even uit. Er is een bepaald irritant type vader/moeder dat de misselijke neiging heeft in een discussie of gesprek plotseling een zin te beginnen met de woorden: “als ouder/vader/moeder, vind ik…” alsof het feit dat hij of zij een kind op de wereld heeft gezet zou betekenen dat dat hem of haar een autoriteit maakt op wat voor onderwerp dan ook.
Alsof bij het uiten van die woorden alle toehoorders opeens gaan roepen: “Wacht mensen! Allemaal even luisteren! Ze praat nu als moeder in plaats van als een domme onontwikkelde trut!” Vreselijk..
Maar goed, als vader ga je je pas echt zorgen maken over dingen. Ik heb twee jongens, één van veertien en één van tien, die ik samen opvoed met mijn ex-vrouw en er lijkt geen dag voorbij te gaan zonder dat er iets is om je zorgen over te maken. Dat kunnen kleine dingen zijn over huiswerk of een kapotte schooltas, of grotere dingen zoals schoolkeuzes of de handicap van m’n oudste jongen.
Heel soms – gelukkig niet te vaak – zijn het enorme dingen. Mijn grootste angst is dat er iets met één van de jongens gebeurt. En dan heb ik het natuurlijk over iets ergs: een ongeluk of iets met geweld. Ervaringen waarin die angst echt de kop opsteekt zijn gelukkig betrekkelijk zeldzaam. Een jaar of tien geleden liep m’n oudste weg uit de H&M waar hij met z’n moeder boodschappen aan het doen was en duurde het een paar uur voor hij werd teruggevonden bij een Albert Heijn twee kilometer verderop. Wat me het meest is bijgebleven van die middag/avond is dat we hem mochten ophalen bij het politiebureau waar hij met Duplo zat te spelen en dat we pas naar huis konden toen hij z’n warme chocomel op had. Zoonlief had zich zelf natuurlijk geen moment zorgen gemaakt – hij wist immers precies waar hij was. Hij was z’n moeder uit het oog verloren en had – op zich logisch – besloten dan maar vast naar de supermarkt te gaan waar later boodschappen gedaan moesten worden.
Aan het eind van de middag een paar weken geleden werd ik gebeld door m’n ex dat mijn jongste nog niet thuis was uit school. Stukje context in deze: hij fietst zelf van school naar huis, een tocht die doorgaans een minuut of twintig duurt. Als hij in de buurt gaat spelen, zet hij over het algemeen eerst zijn fiets onder het afdak bij z’n moeder in de tuin. Als hij naar een vriendje toegaat, is het de bedoeling dat hij even belt om te zeggen waar hij is. Nu is m’n jongste een goed joch, maar hij is nogal vergeetachtig. In de praktijk betekent dat dat je niet meteen op de paniekknop drukt, maar eerst even een belrondje doet langs bekende vriendjes om te checken of hij daar toevallig uithangt. Dat betekent dat tegen de tijd dat ik m’n ex aan de lijn had, onze jongste inmiddels meer dan een uur te laat thuis was.
En dat is nou zo’n moment dat het hebben van een sterk ontwikkelde fantasie verschrikkelijk slecht uitkomt. Want er kan heel veel gebeuren in een uur – ergens tussen school en huis. Allerlei beelden schoten er in korte tijd door m’n hoofd: over aanrijdingen of valpartijen bijvoorbeeld. De mogelijkheid van dat soort gebeurtenissen kon ik echter uitsluiten door snel een paar P2000 sites voor de omgeving te checken. Niet helemaal waterdicht natuurlijk, maar zoonliefs fietsroute loopt langs betrekkelijk drukke wegen dus de kans dat hij ongezien een ongeluk heeft, is betrekkelijk klein.
De angst die daarop volgde – een angst die andere ouders mogelijk herkennen – was het beeld van een auto of busje, een man of vrouw die uitstapt en m’n jongen naar binnen trekt. Zodra dat beeld zich in m’n hoofd genesteld heeft, heb ik spijt van alle politie- en horrorfilms die ik ooit gezien heb.
Wat te doen in een situatie als deze? Mijn ex was thuis met onze oudste zoon, die ze er met man en macht van moest weerhouden om op de fiets te stappen en als een kip zonder kop door de buurt te gaan rijden – ik was een uur rijden verwijderd. Uiteindelijk besloten we om de politie te bellen wat de bizarre situatie opleverde dat ik op de site van Amber Alert een melding zag over m’n eigen kind. Ik kreeg opeens berichtjes binnen via Hangouts en WhatsApp van vrienden en bekenden met de vraag: “Is het die van jou?”
Ik zat bij m’n vriendin thuis en deed m’n best om niet toe te geven aan de paniek, in de stellige overtuiging dat als ik in de auto zou springen ik een dikke kans zou hebben om in een ongeluk betrokken te raken. Er gingen twintig minuten voorbij, een half uur. Ik belde heel even met m’n vriendin om te vertellen wat er aan de hand was en daarna hield ik, al ijsberend, de lijn angstvallig vrij. Het enge van de situatie was dat de telefoon om twee redenen kon rinkelen, dus toen het eindelijk (ongeveer 35 minuten na de eerste melding) gebeurde, was het zowel een bevrijding als een opleving van onrust.
Het bleek dat mijn zoontje bij een nieuw vriendje was gaan spelen en vergeten was naar huis te bellen…